Mijn moeder had een hart dat maar voor een kwart pompte en nieren die op het laatst nog maar voor 15% werkten. Ze wist haar krachten te sparen maar vooral goed te gebruiken. Met en voor de mensen om zich heen, in het veelzijdige leven dat ze ten volle heeft geleefd. “Hoe meer je doet, hoe meer je doet”, zei ze dan.

In dat leven hield ze graag zélf de touwtjes in handen. Zelfbeschikking was een van de waarden die ze ons, haar kinderen, voorleefde in een vleesgeworden humanisme. Halverwege haar laatste dag gaf ze die touwtjes uit handen toen de artsen haar duidelijk maakten niets meer voor haar te kunnen doen, “alleen nog heel lief voor u zijn”. Ik was erbij, die laatste dag, en ik bleef bij haar terwijl ze zich losmaakte van dit leven dat ze zo liefhad. Ze stierf in mijn handen, ze was niet alleen.

Deze gedichten draag ik als haar zoon in liefde aan haar op.

Hieronder het laatste gedicht uit de cyclus.

X

en wie daar
dan nu op past.