Het moest ervan komen. Al een paar jaar brengt De Bucheliuspers kleine vertaalde verzencollecties uit van Hongaarse dichters die iedereen zou moeten kennen maar niet kent. De oplagen zijn zo klein dat er geen sprake is van ruimtegebrek in haar magazijnen vanwege de onverkochte exemplaren, maar ze had wel gerekend op iets meer belangstelling voor de grote poëzie uit een cultuur die in zoverre met de onze verwant is dat ook zij buiten haar landsgrenzen slechts een Wikipediabestaan leidt.

Dankzij Uitgeverij Van Oorschot (en De Bucheliuspers) is Miklós Radnóti geen echte onbekende meer in Nederland. Dat valt mogelijk ook te verwachten van Attila József – een bloemlezing van zijn werk is in voorbereiding. Maar een naam die meer kans maakt op herkenning is die van Sándor Petőfi (1823-1849), de grote romantische dichter, evenknie van Byron en Shelley, nationale held en onstuimig symbool van het Hongaarse vrijheidsverlangen. Hij stierf op het slagveld, 26 jaar oud, maar had in de paar jaren van zijn dichterschap al een omvangrijk oeuvre bij elkaar geschreven, aanvankelijk in wat men een ongekunstelde stijl noemde. Later werk, met een sterk nationalistische inslag, is niet vrij van bombast, maar zijn reputatie berust voor een groot deel daarop. Er is geen Hongaarse stad zonder straatnamen, standbeelden en plaquettes die naar de grote vaderlander verwijzen.

In 1846, op het snijvlak van die twee perioden in zijn dichtersleven, schreef hij de bundel Felhők, nu door het vaste Hongaars-Nederlandse koppel Orsi en Arjaan vertaald als Wolken. Zesenzestig korte, simpele gedichten, soms niet meer dan aforismen, over liefde, vriendschap, dood, vergankelijkheid en de bitterheid van dat alles, in een vrije vorm, die na anderhalve eeuw nog even nieuw is, al wortelen de thema’s en gevoelens diep in de Europese romantiek. Heine bewonderde de gedichten. Nietzsche zette er een paar op muziek.

Deze bescheiden bundel is niet representatief voor het werk waarop zijn populariteit berust, maar de lichte, soms ironische weemoed spreekt ons meer aan dan de bravoure van de strijder voor zijn land. Szabadság, szerelem! (Vrijheid, liefde!) was zijn motto, en met dit boekje wilden wij hem voor beide eer bewijzen. Het leek passend om de vormgeving te inspireren op negentiende-eeuwse voorbeelden: klassiek zonder te overdrijven, in melancholieke mosgroene tinten, in halflinnen gebonden, de platten bekleed met zwaarmoedig (fraai en kostbaar) handgemarmerd papier.