Het is 75 jaar geleden dat Hanny Michaelis (1922-2007) debuteerde met de dichtbundel Klein voorspel (1949). Er ­zouden nog vijf dichtbundels volgen, de laatste in 1971. Daarna leek de bron opgedroogd. Nog maar een enkel ­gedicht overleefde haar legendarische zelfkritiek. Maar wat aan de prullenmand ontkwam, zo laten postume edities van de Verzamelde gedichten zien, verdient niet zelden een klassieke status.

Literair criticus Arjan Peters (1963), die Hanny Michaelis ook enkele malen interviewde, doet met deze beschouwing een voorstel om het bestaande beeld van haar poëzie (sobere getuigenissen van gemis en eenzaamheid) te herijken. De ­ontnuchtering die haar handelsmerk was, kan de hoop en ­vitaliteit nooit volledig tenietdoen; aandachtige herlezing van deze bijzondere gedichten brengt dat aan het licht.