Deze bundel bevat twee lange gedichten ‘De mensheid’ en ‘Wereldwee’ en twee korte teksten ‘De laatste’ en ‘Wachten’ (vertaling Jan H. Mysjkin) van de in de woorden van Paul van Ostaijen enige expressionistische dichter van Duitsland: August Stramm. Zijn dochter Ilse Stramm schreef in 1956 over haar in 1915 in een man-tot-mangevecht aan het Russische front omgekomen vader:
‘Het dichtvuur was omstreeks 1912 plotseling als een ziekte over papa gekomen. En er kwam enkel iets uit waarover de mensen het hoofd schudden, iets dat niemand van de Herr Doktor had verwacht! De naaste verwanten al helemaal niet. Ze begonnen mama in het oor te fluisteren dat ze maar eens bij een zenuwarts te rade moest gaan. Het was akelig.’
Herwarth Walden zou hem weldra omarmen en al zijn gedichten publiceren in zijn ‘Der Sturm’.