‘In mij wordt er een band opgepompt die mij het ademen bemoeilijkt en mijn hart bij iedere slag wat verder weg probeert te drukken. We zeggen niets.’

Lans Stroeve schrijft ongewone teksten, die qua vorm balanceren tussen proza en poëzie. Zij slaagt erin om vanuit ogenschijnlijk normale, alledaagse gebeurtenissen een metafysische realiteit te creëren. Gebeurtenissen overstijgen zichzelf met als gevolg dat het werk een hoog spanningsveld meekrijgt. Daardoor boeit het werk van begin tot eind en laat het zich niet in één keer benoemen. [Bron: prospectus Uitgeverij De Arbeiderspers, met dank aan wijlen Niels Hansson]